Παιχνίδια του χθες….

Παιχνίδια, πολλά παιχνίδια. Γνωστά αλλά και πολλά αυτοσχέδια με ότι υλικά είχε η κάθε εποχή και μάλιστα πολλές φορές και επικίνδυνα.

Πέρα από τις φωνές που ακούγονταν στις γειτονιές από το παιχνίδι, υπήρχαν κάποιες φράσεις που ήταν χαρακτηριστικές για το ποιος θα παίξει πρώτος. Ποιος θα τα φυλάει και γενικά καθόριζε την σειρά:  Κο-μπα-νιά, Βο-η-θός, Α-μπε-μπε-μπλομ-του-κίφε-μπλμ

Τζαμί

1 Μπάλα και 1 κεραμίδι σπασμένο σε  κομμάτια χρειάζονται για το παιχνίδι.

Βάζουμε τα κεραμίδια μέσα σε ένα μικρό κύκλο το ένα πάνω στο άλλο και από εκείνο το σημείο περίπου 10 βήματα  κάνουμε μία γραμμή. Η ομάδα που είναι πίσω από την γραμμή παίρνει τη μπάλα και προσπαθεί να σημαδέψει και να ρίξει τα κεραμίδια. Κάθε παίκτης έχει 3 ευκαιρίες να ρίξει τη μπάλα, σε περίπτωση που κανείς δεν πετύχει να ρίξει κάτω τα κεραμίδια αλλάζουν πλευρές.

Όταν μια  ομάδα ρίξει τα κεραμίδια οι παιχτες της τρέχουν προς όλες τις κατευθύνσεις και προσπαθούν αν βάλλουν τα κεραμίδια όπως ήταν στην αρχή. Η άλλη ομάδα προσπαθεί να χτυπήσει με τη μπάλα τους αντιπάλους της έτσι ώστε να τους βγάλει από το παιχνίδι.

Το παιχνίδι τελειώνει μέχρι η μία ομάδα να στήσει τα κεραμίδια και να πει “ΤΖΑΜΙ” ή η άλλη ομάδα να βγάλει από το παιχνίδι όλους τους αντιπάλους της.

Μακριά γαϊδούρα

Η μία ομάδα φτιάχνει την μακριά γαϊδούρα. Ένα παιδί στέκεται στον τοίχο σκυμμένο και με το πρόσωπο γυρισμένο σ’ αυτόν. Το άλλο παιδί με τα δύο του χέρια κρατάει από τη μέση του πρώτου παιδιού. Στα πισινά του δεύτερου παιδιού πιάνει άλλο παιδί και ούτω καθεξής, ώσπου να σχηματιστεί ένα μακρύ ανθρώπινο σκυμμένο σώμα. Τα παιδιά προστατεύουν τα κεφάλια τους ανάμεσα στα πόδια του μπροστινού. Όταν είναι έτοιμη η μακριά γαϊδούρα, ένα ένα τα παιδιά της άλλης ομάδας πηδούν, για να ανέβουν όλα επάνω στις πλάτες της μακριάς γαϊδούρας. Εάν δεν τα καταφέρουν, τότε είναι χαμένοι. Εάν όμως τα καταφέρουν, η ομάδα της μακριάς γαϊδούρας κουνιέται, προσπαθώντας να ρίξει κάτω αυτούς που είναι καβάλα. Κατεβαίνουν νικητές, εάν κατορθώσουν να παραμείνουν καβάλα.

Κρυφτό

Τα παιδιά τα βγάζουν για να δουν πιο θα τα φυλάει. Το παιδί που τα φυλάει γυρισμένο προς τον τοίχο (ή το δέντρο ή κολώνα που ορίζεται) χωρίς να βλέπει, αρχίζει να μετράει π.χ. μέχρι το 30, 40, 100 και τα άλλα παιδιά τρέχουν να κρυφτούν. Όταν τελειώσει το μέτρημα φωνάζει Φτου και βγαίνω και αρχίζει να ψάχνει. Κάθε φορά που βρίσκει ένα παιδί τρέχει στον τοίχο που τα φύλαγε και το “φτύνει”. Φτουυ… Όποιον φτύσει πρώτο αυτός θα τα φυλάει στον επόμενο γύρο. Αν όμως κάποιος φτάσει στον τοίχο πριν να τον δει το παιδί που τα φυλάει τότε φτύνει αυτός και δεν κινδυνεύει να φυλάξει στον επόμενο γύρο. Αν μάλιστα αυτό το παιδί είναι και το τελευταίο που έχει απομείνει, τότε λέει “ Φτουυ ξελευθερία!” και ελευθερώνει όλα τα παιδιά που έχει φτύσει αυτός που τα φύλαγε. Και έτσι ο ίδιος τα ξαναφυλάει

Κουτσό  ή μαχαλί ή τ΄ς αμάδες
Με ξύλο η κάρβουνο χαράζουμε το μαχαλί στο τσιμέντο ή στο χώμα σε διαάφορα σχήματα η τετράγωνα η στρόγγυλα.

Παίζουν ένας, ένας με τη σειρά, εφόσον ο προηγούμενος χάσει. Τοποθετούν στο πρώτο ημικύκλιο μία πέτρα, πλακαρή συνήθως. Κάνοντας κουτσό, ο παίκτης προσπαθεί να τη μετακινήσει με το πόδι στο επόμενο κομμάτι, χωρίς αυτή ή ο ίδιος να ακουμπήσουν στις γραμμές. Όταν ο παίκτης φτάσει στο τέλος του σχήματος, πρέπει να ξαναγυρίσει στην αφετηρία με τον ίδιο τρόπο και να βγάλει τη αμάδα από το πρώτο ημικύκλιο από όπου είχε ξεκινήσει.

Στεφάνι ή Ρόδα

Ο κάθε παίκτης είχε ένα στεφάνι μεταλλικό (στεφάνι βαρελιού ή κάτι παρόμοιο) και ένα ραβδί . Το ένα άκρο του ραβδιού ήταν κατάλληλα διαμορφωμένο ώστε να μπορεί να στηρίζεται εκεί το στεφάνι. Στόχος των παικτών ήταν να μεταφέρουν το στεφάνι κυλώντας το με την βοήθεια του ραβδιού. Ποιο δύσκολος γινόταν ο χειρισμός όταν ο δρόμος ήταν ανώμαλος.

Δίχαλο- Σφεντόνα:
Ξύλο με διχάλα (φούρκα) από ξύλο αντραχλιάς, κότσ΄κα κλπ  στο πάνω μέρος, στο οποίο δενόταν το λάστιχο ( τις περισσότερες φορές κομμάτι από σαμπρέλα). Στο σημείο που έμπαιναν οι πέτρες συνήθως στη μέση από το λάστιχο, έμπαινε ένα κομμάτι πιο φαρδύ, για να κρατάει σταθερή την πέτρα.
Επικίνδυνο και απαγορευμένο παιχνίδι που έφτιαχναν οι μεγαλύτεροι, αφού εύκολα κάποιος μπορούσε να τραυματιστεί πολύ σοβαρά εάν χτυπούσε στο πρόσωπο ή στο κεφάλι με τις πέτρες που εκτοξεύονταν.

Το χρησιμοποιούσαν για να κυνηγήσουν πουλιά, αλλά και για να συναγωνιστούν στην σκοποβολή. Που και που έσπαγε και κανένα τζάμ΄.

Καμάρα

Στην καμάρα παίζουν από τρία παιδιά και πάνω. Δύο παιδιά βγαίνουν έξω και γυρνάν το σχοινάκι. Τα υπόλοιπα παιδιά πηδούν. Όποιο μπερδευτεί στο σχοινάκι, χάνει, βγαίνει έξω και γυρνάει το σχοινί. Ο άλλος που γυρνούσε, μπαίνει μαζί με τα άλλα παιδιά και έτσι το παιχνίδι συνεχίζεται

Λάστιχο

Το παιχνίδι αυτό κάποιοι το παίζουν μέχρι και σήµερα. Λαστιχάκι έπαιζαν κυρίως τα κορίτσια. Στέκονταν δύο κορίτσια το ένα απέναντι από το άλλο και βάζανε το λαστιχάκι (μήκους περίπου 4 µμέτρων) που οι άκρες του ήταν δεµένες µεταξύ τους αρχικά στους αστράγαλους τους, µετά στα γόνατα και ύστερα ψηλά στη µέση. Το κορίτσι που «έµπαινε µέσα» έπρεπε να κάνει κάποια αλµατάκια, σταυρώµατα µε το ένα ή µε τα δύο πόδια, και όσο πιο ψηλά ήταν το λαστιχάκι, τόσο πιο δύσκολα ήταν τα βήµατα. Κέρδιζε αυτή που τα έκανε όλα σωστά.

Αντριότα

Σχεδιάζονταν με κάρβουνο ή κεραμίδι σε τσιμέντο η με ένα ξύλο στο χώμα και παίζονταν σαν τη σημερινή τρίλιζα, Νικητής αυτός που έβαζε τα αντικείμενα (ξύλα η πέτρες) σε ευθεία γραμμή.

Για το http://www.papadesevias.gr Δημήτρης Ι. Αφένδρας

  Ιανουάριος 15, 2018     Αρθρογραφία, Λαογραφικά     0 Comment(s)