Παπά Γιώργης (Αφένδρας)

Υπάρχουν γεγονότα και στιγμές στην ανθρώπινη βιωτή που μας στιγματίζουν και διατηρούν τη θύμηση αέναη στη διάβα του χρόνου. Ανάμεσα στα γεγονότα αυτά συμπεριλαμβάνεται η μορφή και η δράση του καλού λευίτη, του απλού ιερέα, του ταπεινού παπά του χωριού μας, του οποίου η μνήμη παραμένει ανεξίτηλη γραμμένη στην καρδιά και στο μυαλό μας.

Ένας τέτοιος αγαθός και καλός ιερέας ήταν και ο εφημέριος του χωριού μας πατήρ Γεώργιος Αφένδρας.

Έχοντας ζήσει αρκετές δεκαετίες και έχοντας βιώσει συνθήκες που η εποχή μεταβάλει, διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχουν άνθρωποι πιστοί στις αρχές, τα ιδεώδη και τα ήθη της φυλής μας. Άνθρωποι που άσκησαν με αυταπάρνηση, ευπρέπεια και σεμνότητα το ιερό λειτούργημα τους την διακονία τους στον Θεό και στον άνθρωπο.

Ένας τέτοιας ιερέας, ένας τέτοιος λειτουργός, ένας τέτοιος κοινωνικός σκαπανέας ήταν ο αγαπητός σ΄ όλους μας παπα Γιώργης. Κληρικός που έχαιρε της εμπιστοσύνης του ποιμνίου του και τύγχανε της <<έξωθεν καλής μαρτυρίας>>.

Σπάνια στις ημέρες μας βρίσκεις τέτοιους κληρικούς, ολοκληρωτικά αφιερωμένους στο ιερό τους λειτούργημα λουσμένους σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και της δράσης τους από τα μυρίπνοα άνθη του Αγιοπνευματικού φωτισμού. Ο παπα Γιώργης ενέπνευσε μικρούς και μεγάλους στο δρόμο της Εκκλησίας. Κατηχούσε και δίδασκε έμπρακτα με τη ζωή και το ήθος του. Εφάρμοζε όσα το Ιερό Ευαγγέλιο πρεσβεύει μέσα από τα έργα και τις πράξεις του. Παραδοσιακός και φλογερός συνδύασε άρρηκτα την ορθοδοξία με την ορθοπραξία.

Ιερό χρέος και ανάγκη επιτακτική είναι η ξεχωριστή μνεία εδώ, στη μορφή και τη μνήμη του, όλων εμάς που τον ζήσαμε από κοντά τον βάλαμε στην καρδιά και το μυαλό μας. Ο πατήρ Γεώργιος Αφένδρας (έζησε κατά τα έτη 1908 – 1998). Υπήρξε ιερέας στο χωριό Παπάδες για πολλά χρόνια. Ήταν σεβάσμιος και συμπαραστάτης σε όλους τους χωριανούς και συχνά, διακριτικά και ευγενικά, καλούσε οικογένειες στο σπίτι του και τους πρόσφερε ότι μπορούσε.

Μία από αυτές τις φορές ήμουν κι εγώ με τα αδέλφια μου όταν ο πατέρας μου ήταν άρρωστος για λίγο, μας πήρε στο σπίτι του και  καθίσαμε γύρω από τον σοφρά και φάγαμε όλοι μαζί. Το ψωμί ήταν τόσο νόστιμο που μαζεύαμε ακόμη και τα ψίχουλα. Περπατούσε αργά πάντα ήσυχος και με σκυμμένο το κεφάλι. Απέφευγε τα καφενεία παρά μόνο τις μεσημεριανές ώρες που υπήρχαν λίγοι θαμώνες και κυρίως γέροντες.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά, αλλά θα αναφερθώ σε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό. Όταν έφυγα από το χωριό μου για να εργαστώ και να μείνω μόνιμα στην Χίο, στην πάροδο του χρόνου έχοντας αναλάβει καθήκοντα επιτρόπου στην Ιερά Μητρόπολη Χίου των Αγίων ΒΙΚΤΩΡΩΝ, το 2011 συνέβει κάτι που θεωρώ άξιο μνείας. Όταν απεβίωσε ο Μητροπολίτης Χίου Μορός Διονύσιος, στην κηδεία παρευρέθησαν πολλοί μητροπολίτες από όλη την Ελλάδα, μεταξύ αυτών και ο Μητροπολίτης Χαλκίδος κ.κ. Χρυσόστομος. Μετά την κηδεία ακολούθησε συγκέντρωση στα γραφεία της Μητρόπολης, όπου ο ιερέας μας σύστησε στον Μητροπολίτη Χαλκίδος. Συζητώντας μαζί του είπα: <<Σεβασμιότατε κι εγώ από την Εύβοια είμαι συγκεκριμένα από τους Παπάδες>>. Τότε εκείνος με κοίταξε και με ήρεμο βλέμμα μου είπε: <<Είχατε εκεί έναν πολύ καλό παπά, τον παπα Γιώργη τον Αφένδρα>>. Έκπληκτος εγώ του απάντησα: << Θυμάστε τον παπα Γιώργη μετά από τόσα χρόνια που έχει αποβιώσει (1998)>>; Και τότε αποκρίθηκε, ότι << έναν τόσο καλό παπά δύσκολα τον λησμονεί κανείς>>.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό το περιστατικό είναι η μεγαλύτερη αξίωση που θα μπορούσε να δοθεί στον παπα Γιώργη, να τον θυμούνται με τόσο καλά λόγια, άνθρωποι τόσο σπουδαίοι και αξιόλογοι, έχοντας εκείνος διατελέσει τα καθήκοντά του ταπεινά και συνετά, σ΄ ένα τόσο μικρό και απομακρυσμένο χωριό όπως οι Παπάδες.

Με τιμή στη μνήμη του παπά Γιώργη

Ιωάννης Κ. Αναγνώστου

Είχα την τύχη να περάσω κοντά του τα πρώτα μου μαθητικά χρόνια σαν Παπαδάκι. Μας αντιμετώπιζε με πολύ αγάπη. Στην Α Γυμνασίου μετά την εκκλησία μας υπόγραφε βεβαίωση ότι εκκλησιαστήκαμε, μια φορά που δεν θυμάμαι το λόγο γιατί δεν πήγα εκκλησιά τον βρήκα το απόγευμα στο καφενείο του Αγγελή Αφένδρα έπινε εκεί συχνά το καφεδάκι του, με φώναξε  και μου λέει φέρε το χαρτί να το υπογράψω, χαρά εγώ!!!!! Ν αναφέρω μερικά πράγματα που θυμάμαι, τότε μου κάναν εντύπωση μεγάλη αλλά σήμερα ακόμη μεγαλύτερη γιατί μπορώ να ερμηνεύσω τα γεγονότα. Τύγχανε του σεβασμού και της εκτίμησης της μοναστηριακής κοινότητας του Οσίου Δαυίδ και κυρίως του γέροντα Ιάκωβου σε τέτοιο βαθμό, που ήταν ο μοναδικός Ιερέας της περιοχής που έπαιρνε χωρίς συνοδεία από το μοναστήρι τα λείψανα του Αγίου για λιτάνευση και προσκύνημα στο χωριό. Μου έλεγε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου που πέρασαν πολλά χρόνια μαζί υπηρετώντας την εκκλησία, δεν αγχωνόταν για κανένα θέμα της εκκλησίας οικονομικό ή οτιδήποτε άλλο, πάντα έλεγε »εχ’ ο θεός Πιδιμ». Όλοι όσοι είχαμε ακούσει την ιστορία του Νέστωρα με τον Λιαίο σίγουρα δεν την ξεχνάμε. Εκφράσεις απλότητας που τότε σαν μικρούς μας προκαλούσαν γέλιο σήμερα μας συγκινούν και δείχνουν το μεγαλείο της Ψυχής του: Ήταν ένα γριντάλ’ μέχρι κει πανννν, τον κοπάν’σι μια ου Νέστωρας, ρόκαξξξ!!!

Ο τάφος του σήμερα βρίσκεται πίσω από το Ιερό της εκκλησίας μας για να θυμίζει σε όσους τον γνωρίσαμε αυτή την Υπέροχη φυσιογνωμία.

Δημήτρης Ι. Αφένδρας

  Οκτώβριος 6, 2017     Πρόσωπα του χθες     0 Comment(s)